ما رو نرقصون آذر
اگر قرار باشد کارگردانی برای نقش زنی خلافکار که مشروبات الکلی قاجاق می‌کند، سند جعلی تهیه می‌کند و کارگران افغانی را به آلمان قاچاق می‌کند، بازیگری انتخاب کند، دورترین شخصیت ممکن لیلا حاتمی است که در این سال‌ها در تکرار نقش زن آرام و معصوم تبدیل به کلیشه شده است. لیلا حاتمی که با ایفای نقش «لیلا» در فیلم مهرجویی، توانسته بود یکی از ماندگارترین نقش‌های سینما را جاودانه کند، با ایفای نقش «آذر» در فیلم «من»، در نقش زنی خلافکار، باهوش و قانون‌گریز، برگ جدیدی از توانایی‌هایش را برای مخاطب رو می‌کند و موفق به خلق شخصیت بی‌مانندی می‌شود که در تضاد کامل شخصیت فیلم «لیلا» است.
حال اگر قرار باشد همان کارگردان برای نقش یک خانم محجبه و مذهبی، یک بازیگر انتخاب کند، دورترین انتخاب ممکن را برگزیند، سراغ «بهنوش بختیاری» خواهد رفت. بهنوش بختیاری که بزرگترین خلاقیت او در حد «ستون متون نریزه روتون» را در برنامه دورهمی رو کرده بود و در شبکه اجتماعی لشکر عشقولیا را به خط می‌کند، در کمال تعجب، در فیلم «من»، موفق به خلق شخصیتی شده است که حتی هیئت داوران جشنواره فجر را مجاب به نامزدی او در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل زن کرده است.
این کارگردان عجیب سهیل بیرقی نام دارد که این روزها فیلم «من» را بر پرده سینما دارد. فیلمی با بازی متفاوت و تحسین‌برانگیز لیلا حاتمی و بهنوش بختیاری که تمام پیش‌فرض‌های مخاطب را به استهزا می‌کشاند. سهیل بیرقی که سابقه دستیاری «رضا کاهانی» را در کارنامه خود دارد، به درستی با تاثیر معجزه‌وار پارودی در سینما آشنا بوده است. دیالوگ‌های خلاقانه و دوپهلو، خرده‌روایت‌های بازی‌گوشانه سهیل بیرقی در فیلم «من» باعث شده بود که فیلم «من»، بتواند فضا و اتمسفری پاردوکسیکال ایجاد کند. نوعی حس متناقض غریب و آشنا که باعث شده است مخاطب را حتی به حیرانی بکشاند.
سهیل بیرقی در فیلم «من» ساختار کلیشه‌ای قصه‌پردازی در سینمای ایران را به هم می‌ریزد و بعد از جابجایی کلیشه‌های سینمایی، داستانی بدیع و تازه خلق می‌کند. گره‌افکنی و گره‌گشایی‌های فیلم «من» به قدری هنرمندانه و طنازانه در فیلمنامه تنیده شده است که مخاطب در برخورد با این فیلم، باید خیال حدس پایان داستان و حل معادلات مجهول روایت پیش از نمایش سکانس آخر را باید از سر بیرون کند.
